Güneşimi Buldum :)

Güneş... Ruhumu aydınlatan tanrıça!..

Al, gönül sızılarımı...

Kapat yaralarını...

İki haftadır kendimi tatilde gibi hissetmiyordum, odama kapanmış düşünme, sinirlenme, üzülme rutinime devam ediyordum. Manik depresif ruh halimde, gülümsemelerimin ortağı olan sevdiklerimin de desteğiyle yeniden "insan" olduğumu hatırladım :) 

Attım kendimi sulara.. Daha önce hiç fark etmemişim.. Suyun içinde öylece uzanıp, yüzümü güneşe çevirince tüm hüzünlerim uzaklaştı.. Kendimi inanılmaz özgür hissettim. Adana'da nefret ettiğim sıcak bile mutlu etmeye başladı. Aman beyaz kalayım, güneş zararlı falan düşüncelerimi bile geride bıraktım. 50 koruma faktörüyle bile bronzlaşılabileceğini gördüm :) Tabii ki çok çok bir ton yanmışımdır daha...

Öyle işte.. Ben mutluyum bu aralar.. Ve kesinlikle bunun sebebi tatilde olup olmamanız ya da bulunduğunuz yer değilmiş.. İçinde olduğumuz hayatlar gerçekten bizimse, bir anlamı varsa yaşamanın, "gerçek" insanlarla paylaşıyorsan mutluluğunu, mutluluk gerçekten çığ gibi büyüyormuş.. 

Hep söylediğim gibi, etrafınızda hala sevmeye değer birileri varsa sarılın ve bırakmayın.. Size iyi bakın..

Sevgiler!..

*Bloglovin ile takip etmek için buradan profilime girebilirsiniz..