Acının tarifi yok

Ablamın gözlerini son kez kapattığı o evi, birkaç ay önce sattık. Yine hiç kimse fikrimi sormadı...
Aklımdaki son görüntüyü kim silebilecek? O ev başkasının olup, başka heyecanlara, acılara ortak olunca bizim kederimiz bitecek mi?
Onunla birlikte uyuduğumuz oda, son kez kahvaltı yaptığı masa, televizyonu, kanepesi kalsın isterdim... Kalmalıydı...

Her bir tuğlasına anlam yüklediğim o eve, ciğerci kedisi gibi bakıp, ne kadar ucuza düşürdüklerini düşünüp sırıttı yeni sahipler...
Huzurla oturabilecekler mi gerçekten?

Ne yaparsam, ne söylersem anne babamı alttan almamı söylüyorlar ama bu acı yalnız onların değil, ben de varım, ben de hissediyorum.... Ben yaşıyorum! Ve artık birileri benim ne düşündüğüme önem versin istiyorum....

Ablamın mezar taşında bile söz hakkım olmayan bir hayatı istemiyorum...
Fikrine değer vermeyeceğiniz çocukları, kendi egolarınızı tatmin etmek için doğurmayın!

***

Soma'da ağlayan her bir kardeşimle birlikte bin parçaya bölündüm... Ağlarken dişlerini sıkan, üzüldüğünü annesine belli etmeyen o çocuklar....
Belki benden daha mutlu bir ailede büyüyorlardı....
Yarım kaldılar!
Yarım bırakıldılar...
Bu kadar süre geçmesine rağmen hala konuşamıyorum. Sadece oraya gidip, onlara sarılmak istiyorum.

****

Maviye 

Maviye çalar  gözlerin,  

Yangın mavisine 

Rüzgarda asi,

Körsem,

Senden gayrısına yoksam,   Bozuksam,

Can benim, düş benim,  

Ellere nesi? 

Hadi gel, 

Ay karanlık...

...

Ahmed Arif