Al hançeri kadınım, vur ben öleyim...

Yaşadığın hayat, sana hiçbir şey vermeyince bırakıp gitmek istersin..
Hayat o kadar acımasızdır ki senden alacakları bitmemiştir, ölmene bile izin vermez..
Geride kalanları düşünürsün, onlar üzülecek diye yaşamaya devam edersin..
Karşına insanlar çıkmaya devam eder.
İnsan zannetmeye devam edersin.
Bu kez de onlar için yaşamaya devam edersin..
Belki bir masalın büyüsüne kapılır gider, son kez inanırsın.
Bir çocuğun bile olur belki..
Kendini adayacak yeni bir mazaretin vardır.
Kendini dünyanın en iyi annesi, en önemli kişisi, en ihtiyaç duyulan varlığı bile hissedebilirsin...
Tüm bunlar olup bittikten sonra,
Hala bu hayata direnmişsen ve doğal bir ölümle son bulmuşsa ömrün;
Yanına kalan koca bir "hiç"tir..
Başkaları için yaşadın, kendin için öldün..

Peki ya sadece kendileri için yaşayanlar?
Onlar kendileri için bile ölemeyecek...
Acıyla, azapla, yalnızlıkla kıvranacaklar..
Belki bu dünyada belki başka bir zamanda..
Hayatının bir anında
Bir anında bile durup
Aklına gelmen yeterli...
Bu hayatta, ne çok alarak, ne çok vererek yaşanmayacağını
O an anlayacaklar!..

Ömrünü paylaşacak birini, iyi kötü bulursun
Olmadı, paranın kokusuna gelirler
Hayat kimseye yalnız ölümü tattırmasın.. 

*Başlıktaki Ege türküsü dilimden düşmüyor son günlerde.. Kadını için, kadınının yanında ölemeyenler için ciğerim parçalanıyor. Ethem'in cenazesinin, önünü kesen polisi anlayamıyorum... 
Ben artık hiçbir şey bilmiyorum. Bana öğretilen, bildiğim, duyduğum, inandığım, tutunmaya çalıştığım bu dünya yalan çıktı..